بررسی شدت کاهش در خراشنده های جانبی غار کمیشان مازندران

یکی از راه های بررسی طول مدت استفاده از دست افزارهای سنگیِ قاعده مند، بهره گیری از انواع تحلیل های روتوش لبه، مانند بررسی الگوی این روتوش ها، پیوستگی نسبی و درجه ی درون آمدگیِ آن ها و نیز بررسی مقدار ماده ی برداشته شده از لبه ی دست افزار در نتیجه ی روتوش دهی است (همه در کنار هم و نه به تنهایی). امروزه بررسی روتوش در دست افزارهای سنگی می تواند پژوهنده را برای درکی نسبی در مورد راهبردهای معیشتی، شدت فعالیت ها در محوطه های باستانی، سازمان فناوری مردم باستان و چندین و چند موضوع دیگر یاری کند. روتوش ها به نوبه ی خود می توانند از جرم/حجم نخستینِ برداشته ی خام بکاهند که این موضوع، مبنای ایده ی کاهش در دست افزارهای سنگی است. پژوهش حاضر بر مسأله ی شدت کاهش/روتوش در خراشنده های جانبی استوار است. ایده ی کاهش می گوید که ابعاد و شکل دست افزارهای سنگی و نیز سنگ مادرها از زمان برداشت ماده ی خام سنگی تا لحظه ی دور ریزیِ آن [در اثر فعالیت های انسان باستانی] تغییر می کند و این تغییر همواره رو به کاهش حجم/جرم از سطح و یا لبه ها و حواشیِ سنگ می رود. بررسی شدت کاهش دست ساخته های سنگی در درک بهتر ابعادی از زندگی بشر پیش از تاریخی چون: درجه ی تحرک، نوع محوطه و کاربریِ نسبیِ آن، نحوه ی سازمان دهی فناوری در آن، راهبردهای معیشتی و.. مؤثر است. مطالعه ی موردی پژوهش حاضر براساس بررسی خراشنده های جانبی لایه های باستانی غار کمیشان -در میانه ی راه شهرستان های بهشهر و نکا- خواهد بود. در پژوهش پیش رو، نگارندگان قصد دارند که با درک ابعاد و یافتن شدتِ نسبیِ کاهش/روتوش در خراشنده های جانبی، به درکی از کاربری احتمالی محوطه ی کمیشان در دوره های میان سنگی و احتمالاً نوسنگی برسند. روش کار براساس تحلیل های هندسی و محاسبات ریاضی است. تحلیل های هندسی به کمک سه شاخص هندسیِ کاهش (ir, ii, erp) انجام می گیرد. سه شاخصی که به نظر می رسد، هرکدام مکمل یکدیگرند. بررسی های نگارندگان نشان داد که شدت کاهش در غار کمیشان حدود متوسط بوده است و به احتمال، این محوطه از نوع اردوگاه پایه با طول مدت اقامتِ قابل توجه در سال و نیز تحرکِ به نسبت کم است.